II RP i jej dążności do obecności na arenie międzynarodowej po odzyskaniu niepodległości

Jednym z najważniejszych zadań rządów IIRP było utrwalenie faktu istnienia państwa polskiego na arenie i we świadomości międzynarodowej. Można by zapytać jaki cel przyświeca angażowaniu zasobów i poświęcaniu czasu w celu zaznaczenia istnienia na mapie? Przecież każdy widzi, że państwo istnieje?
Otóż bez ciągłości obecności Rzeczypospolitej na tej arenie przywrócenie faktycznego istnienia Polski byłoby niemożliwe. Między innymi dlatego Ukraina teraz walczy o wykazanie swego istnienia w dowolnej formie i parę innych państw również. Często zapominanym faktem jest to, iż jako jedyne na świecie Państwo Tureckie utrzymywało przez cały okres zaborów placówkę polską w Ankarze, co później posłużyło wykazaniu istnienia i ciągłości państwowości ze strony formalno-prawnej. A bez tego odtworzenie państwa byłoby niezwykle trudne jeśli nie niemożliwe.
Fakt ten spowodował, że II RP od chwili konstytuowania się wraz jej rządem obecność międzynarodową musiała stawiać na bardzo ważnej pozycji listy priorytetów polityki zagranicznej. Cóż jest lepszym dowodem istnienia niż obecność i aktywność w wielu różnorakich inicjatywach międzynarodowych?
Pierwszą organizacją międzynarodową do jakiej przystąpiła Polska wkrótce po odzyskaniu niepodległości jest UPU- Światowy Związek Pocztowy i miało to miejsce 1 maja 1919 roku. Tak więc w tym roku Poczta Polska obchodziła znaczy, ale niewielu znany jubileusz.
Kolejną organizacją, do której II RP przystąpiła 1 stycznia 1921, jest ITU- Międzynarodowy Związek Telekomunikacyjny.
Te dwie organizacje może nie mają wielkiego znaczenia politycznego same w sobie, jednak w sposób znaczący wpływają na prawodawstwo i rozwój przynależnych im obszarów prawa oraz przemysłu i usług. Obie też mają swój wkład w rozwój światowych norm technicznych i kontroli nad nimi.
Następne, o wiele ważniejsze działania w tym zakresie miały miejsce w pierwszych latach po Drugiej Wojnie Światowej. Polska stała się członkiem założycielem m.in. Organizacji Narodów Zjednoczonych (1945); Światowej Organizacji Zdrowia (1948), Światowej Organizacji Meteorologicznej (1950) oraz Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej (1957).
Uczestnictwo lub współzałożycielstwo organizacji międzynarodowych to oczywiście tylko część obrazu działań dyplomatycznych mających na celu zaznaczenie i utrwalenie obecności państwa w świadomości światowej. Innymi aspektami jest partycypowanie w zbrojnych konfliktach, działanie na polu ochrony zdrowia i życia za pośrednictwem np. PCK czy Polskiej Misji Humanitarnej, oraz udział w konwencja takich jak Międzynarodowa Konwencja Praw Człowieka, podpisanie Karty Praw Człowieka czy przystąpienie i udział w Unii Europejskiej a wcześniej w europejskich wspólnotach branżowych.