11 sierpnia 1920 r. Rada Obrony Państwa ustanowiła Krzyż Walecznych

Trwała wojna polsko-bolszewicka, Armia Czerwona dotarła już nad Wisłę, w tym czasie Rada Obrony Państwa ogłosiła rozporządzenie o ustanowieniu Krzyża Walecznych. Odznaczenie zostało ustanowione „celem nagradzania czynów męstwa i odwagi wykazanych w boju”. Wzór „Krzyża Walecznych” stanowił krzyż z tarczą, na której umieszczone było godło państwowe, a na ramionach krzyża wypukły napis: „na polu chwały”. Na odwrotnej stronie był wybity wieniec z liści dębowych i miecz obosieczny postawiony ostrzem do góry, z napisem „walecznym”. Przyjęto, że będzie noszony na lewej piersi – na drugim miejscu po odznace orderu Virtuti Militari – zarówno na służbie jak i poza służbą. Krzyż Walecznych można było przyznać każdemu oficerowi i szeregowemu armii czynnej, który „wyróżnił się czynem męstwa i odwagi w boju”. Wyjątkowo mógł być przyznawany także osobom cywilnym współdziałającym z wojskiem.